Bolesław Norwid
W WERONIE

Szczęśliwi, którzy mają pośród świata
Tego, co zwykli ludzie losem zwać,
Choć jedną gwiazdę — jedną — co im świeci
W noc, gdy człowieka ogarnia niemoc...

W Weronie płaczą przechodnie —
Noc, ulice — i księżyc nad ruiną;
Nad tą ruiną, która znała
Miłość — i jego, i jej imię.

I ludzie — ludzie patrzą w niebo,
Bo nie wiedzą, że księżyc płacze
Nie dla nich:
Lecz dla tej pary —
Co dawno temu nie wróci.

Bo rzeczy — jakby bardziej
Czują ból człowieczy.