Bolesław Leśmian
DZIEWCZYNA

We mgłach i w śniegu, w mroku i w żałobie
Dziewczyna stała — naga — przy żałobie.
Stała i czekała — czekała na niego,
Na tego, który nigdy nie przyjdzie do niej — z tego.

Szła nocą, idąc śladem własnych marzenia, —
Wyciągała dłonie — nie było zbawienia.
Ani pocałunku — ani snu — ni cudu —
Tylko wiatr jej włosy unosił bez ładu.

„Jeśli mnie kochasz — przyjdź! Ja ciebie wołam!
Przyjdź, choćbyś miał przejść mrok od progu do proga!”
Ale nikt nie przyszedł — ni głos z nieba, ni ziemi,
A ona wciąż stała — wciąż czekała — nad nimi.

Aż nagle — w mgle — zobaczyła kształt człowieka:
Czy to on? Czy to cień? Czy to dusza, co zwleka?
Ale kiedy podeszła — to była jej mara.
A serce jej pękło — i pękła jej wiara.

Nikt nie przyszedł. Nikt — ani z piekła, ni z nieba.
Bo czasem nie to, co pragniesz — jest tym, czego trzeba.
A dziewczyna — wlecze swój cień — i swe pragnienia —
W mgle, która nigdy nie daje spełnienia.